Tegelzetter knutselt met succes eigen chaperobot in elkaar

Tom studeerde af als marketeer, maar op het einde van zijn studies vertelde hij aan zijn moeder dat hij in de bouwsector als vloerlegger aan de slag wou. In 2011 trok hij naar Syntra en volgde er gedurende drie jaar de cursus ‘Tegelzetten’. De dag dat hij zijn diploma behaalde, in 2014, startte hij onmiddellijk als zelfstandig vloerder en tegelzetter. Bij elk probleem dat hij op de werf ontdekte, zocht hij naar een oplossing om het werk te vergemakkelijken.

Zo groeide zijn interesse om handige tools te ontwikkelen en te zoeken naar oplossingen om het werk van de tegelzetter aangenamer te maken. Omdat hij altijd zelf de dekvloeren plaatst, ontstond het idee voor de uitvinding van een automatische chapemachine. Een exclusiviteit, zowaar. Hij nam een ingenieur - toevallig een vriend van zijn ouders - in de arm en startte een studieplan op. Het begin van een jarenlange lijdensweg maar die - gelukkig! - vandaag een ‘happy end’ kent.

Vloerverwarming in trek

Om een woning te verwarmen zijn verschillende systemen mogelijk. De laatste tijd nemen vloerverwarmingsinstallaties een hoge vlucht. Zo ook op de werf waar we in het noorden van West-Vlaanderen een kijkje nemen.

Het zogenaamde “droge systeem” waarbij de verwarmingselementen verzonken in de isolatielaag gemonteerd zitten en het “natte systeem” waar de leidingen doorheen de dekvloermortel lopen, werden enkele jaren geleden vervangen door het A-type (verwarmingselementen in de dekvloermortel) en het B-type (leidingen op de vloerisolatie, al dan niet verzonken). Daarnaast bestaat er nog een C-type waarbij de verwarmingsleidingen zich in een tussenlaag bevinden tussen dekvloer en isolatie, en een D-type met holle plaatelementen. De diktes in opbouw van dit laatste type worden tot een minimum herleid en kunnen ook voor vloerkoeling zorgen. Speciale dunne systemen met ingewerkte elektrische leidingen hebben aan populariteit gewonnen, maar komen het meeste voor in kleinere ruimtes zoals in badkamers en douchecellen. Zowel voor de vloer als voor de wand zijn ze een uitstekende oplossing. Een verwarmde wand - ook wel “knuffelmuur” genoemd - wordt vooral toegepast in drempelloze Italiaanse inloopdouches.

In dit geval gaat het over een vloerverwarmingssysteem op het gelijkvloers van het type B, waar op uiterst inventieve wijze een verse dekvloer van 7 centimeter dik werd aangebracht.

Afwerkingsverwachtingen

“De klant van vandaag stelt meer en meer z’n eisen voor de afwerking”, verklaart Tom Tomme, “En ik moest hier iets op vinden”. Na een experimentele zoektocht van dik twee jaar vond deze innovatieve tegelzetter, met vallen en opstaan, een elektronisch gestuurd apparaat uit om de arbeid van de dekvloerplaatser te verlichten. Hij verkocht zelfs zijn auto om zijn doel te kunnen bereiken en werkte dag en nacht aan zijn ontwerp van een chaperobot!

”Het heeft letterlijk bloed, zweet en tranen gekost”, vertelt hij ons. “Al mijn spaarcenten heb ik aan dit project besteed. Maar vandaag kan ik met enige fierheid mijn innovatieve chaperobot op rupsbanden voorstellen! Hij is compact (kan door een normale deuropening), beweeglijk, snel, vanop afstand bestuurbaar en vooral: zéér precies! Met een maximale afwijking van 0,6 mm op 25 meter kan ik een dekvloer uitvoeren als een biljartlaken. Bovendien polijst ik achteraf het oppervlak nog eens af. Dat zorgt niet alleen voor een hogere plaatsingssnelheid maar vermindert ook het lijmverbruik. De quasi te verwaarlozen afwerkingstoleranties zijn onmogelijk met de hand te realiseren. Mijn machine kan en doet het dus wel. Via een laser en een gefixeerde ontvanger ontlast mijn robot het zware werk van een dekvloerlegger!”

Op onze vraag van hoe Tom ertoe is gekomen om deze innovatieve chapemachine te maken, antwoordt hij prompt: “Het verlichten van de handenarbeid en vermijden van discussies over vlakheidstoleranties! Hij geeft me ook een sterkere concurrentiepositie omdat ik sneller, beter en efficiënter een dekvloer kan afleveren waar zelfs op zeer lange afstanden quasi geen vlakheidsverschillen meer op zitten. Of het nu over 10 of 30 meter is, het maakt niet uit!”

Het initiatief en verhaal van deze ondernemende tegelzetter zou wel eens een belangrijk vervolg kunnen krijgen. Tom werd al benaderd om zijn spectaculaire dekvloerrobot te commercialiseren. Maar hij benadrukt dat hij hem in de eerste plaats voor zichzelf en zijn medewerkers heeft ontworpen, louter vanuit ergonomische en technische perspectieven. Zo zie je maar, wat klein begint, kan groots eindigen!

Dekvloersamenstelling

Een cementgebonden dekvloer die moet uitharden om later keramische of natuursteentegels op te verlijmen bestaat doorgaans uit een aardvochtige samenstelling van grof rivierzand en portlandcement. Een trapsgewijze verdichting van de dekvloermortel tijdens de uitvoering is bij alle types (hechtend, niet-hechtend of zwevend) noodzakelijk om de vereiste druk- en huidtreksterktes te bekomen. Het voorzien van een bij voorkeur metalen roestvaste wapening in niet-hechtende en zwevende types heeft zijn nut om trek- en krimpspanningen onder controle te houden. Een klassieke dekvloerwapening bestaat uit aan elkaar gepuntlaste netten van 1 op 2 meter met een minimumafmeting van 50/50/2 mm, al dan niet gecombineerd met 600 of 900 gram kunststofvezels (krimpscheurremmers). Uitzettingsvoegen moeten altijd gerespecteerd worden volgens de richtlijnen vermeld in de Technische Voorlichtingen van het WTCB, rekening houdende met het vloerverwarmingscircuit.

Uitzettings- of verdeelvoegen zijn steeds noodzakelijk in grote ruimtes, vooral in het geval van vloerverwarming. Bij een klassiek vloerverwarmingssysteem (zwevende dekvloer) deelt men het best de vlakken in zo veel mogelijk vierkanten op van 36 m² à 40 m² en beperkt men de lengteafstand van 6 lm tot maximaal 8 lm. In theorie dient ook de lengte/breedteverhouding van ½ gerespecteerd worden, maar in de praktijk zal men dit meestal beperken ter hoogte van buitenhoeken om te veel zichtbare onderbrekingen te vermijden.