Nieuwe vloerbekleding siert oud appartementsgebouw

Nieuwe bestemming

Het is nooit evident om als zelfstandige tegelzetter grote werven te coördineren. Alles moet steeds kost wat kost zo snel mogelijk opgeleverd worden. Maar met een goede planning en correcte afspraken met bouwheer, architect en eventuele onderaannemers lukt het wel om enkele honderden m² op tijd te plaatsen. Aan onze kust werd het bewijs geleverd door Bernard De Pauw (Palto tegelwerken) en diens collega Davy Cathelijn. Dit perfect op elkaar afgestemd duo speelde het klaar om een dikke 1250 vierkante meter vloertegels in een appartementsgebouw, dat als nieuwe bestemming een hotelaccommodatie krijgt, binnen het vooropgestelde schema af te werken. De bouwheer koos er voor om in alle ruimtes dezelfde tegel te voorzien: een Italiaanse keramische houtparketimitatie 170 cm x 20 cm. Geen sinecure, daar alle regels van de kunst gerespecteerd moesten worden van diagnose van de ondergrond tot de voegafwerking.

Wij begrepen al direct dat het hier niet meteen met een strakke 9-to-5-job zou lukken om de vooropgestelde deadline te halen.

Voorbereidingen

Een renovatiewerk brengt steeds extra aandachtspunten met zich mee. In voorkomend geval waren alle appartementen van het grote gebouw grotendeels van origine voorzien van een volledig verlijmd vasttapijt. Een accurate aanpak voor het verwijderen van alle tapijtresten was dus noodzakelijk. Er moest ook meteen gecontroleerd worden of de overgebleven lijmresten nog voldoende hechtten op de ondergrond.

Daarnaast diende men rekening te houden met het feit dat sommige oude tapijtlijmen negatief kunnen reageren op het restvocht vanuit de uitgestreken tegellijm. Een “beiteltest” en “natte dweiltest” was dan ook op zijn plaats om een controle uit te oefenen op de ‘standvastigheid’ en duurzaamheid van de oude tapijtlijm. Uit een analyse die de tegelzetter van dienst liet uitvoeren, bleek de oude tapijtlijm synthetisch te zijn en compatibel met de te gebruiken tegellijm. Desalniettemin nam de tegelzetter van dienst het zekere voor het onzekere en bracht eerst een geschikte primer aan om een stevige hechtbrug tussen ondergrond en kleeflaag te verzekeren.

De oude vloeren van sommige andere ruimtes bestonden uit hout of gipsgebonden materie. Beide materialen moesten apart worden voorbehandeld, met name enerzijds een zuivere hechtbrugprimer voor de gipsgebonden lagen en anderzijds door het aanbrengen van een ontkoppelingsmembraan op de houten ondergronden.

Plaatsing en afwerking

Vooraleer de tegelzetter de effectieve plaatsingsactiviteiten opstartte, zorgde hij en zijn team ervoor dat alle ondergronden ontdaan waren van stof, vet en andere resten zoals gips bijvoorbeeld. Het is bovendien evident dat de dekvloeren, naast de compatibiliteit van alle hechtingslagen, al evenzeer dienden te voldoen aan de andere klassieke controlecriteria zoals stabiliteit, haaksheid, niveau/peil, hardheid, porositeit, (rest)vochtigheid (carbuurmeting met een CM-toestel is nog steeds het meest nauwkeurig!), enz.

Een vraag die men zich kon stellen was: “Tot welke categorie behoort een tegel met dergelijke afmetingen (170 cm x 20 cm)?” Als men kijkt naar de definitietabel van de laatste nieuwe XXL-richtlijnen van EITA, kan men vaststellen dat dergelijke tegels behoren tot de categorie XXL (zijlengte >100 cm ≤ 300 cm).

Er waren dus twee zaken om in het oog te houden:

1. De ‘buttering/floating’-methode tijdens het verlijmen. Wat hier zeer zeker werd toegepast. Hiervoor werd een bij ons minder bekende maar niet minder performante Italiaanse tegellijm gebruikt. Een Italiaanse tegellijm met zeer grote flexibiliteit en lange verwerkbaarheid. De lijmrillen werden zoals het technisch hoort te zijn parallel op elkaar ingeschoven zodat een maximale overdracht van de kleefcement gegarandeerd werd.
2. Controle van de vlakheid van de tegels over hun diagonalen. Keramische tegels moeten binnen de tolerantie vallen van maximum 2 mm volgens de Europese Norm EN 14411. Na een willekeurige controle bleken alle tegels te voldoen aan deze norm en konden ze bijgevolg zonder niveauverschillen onderling moeiteloos geschrankt geplaatst worden.

Met een voegbreedte van ±3 mm werd alles netjes afgewerkt met een voegmortel van dezelfde fabrikant. En doordat de tegelzetter met een maatbeker het aanmaakwater in perfecte verhouding toevoegde tijdens het mixen, was geen krimp van de uitgeharde voegspecie merkbaar. Bijgevolg was inzakking van de voegen uitgesloten, net als verkleuringen achteraf.

De vloerlegger vestigde ook nog de aandacht op het feit dat bij het reinigen van de tegels de spons ten hoogste halfnat mag zijn om een teveel aan afwaswater in de voegporiën te vermijden. “Tijdens de uithardingsfase moeten cementgebonden voegen gevrijwaard worden van contact met overtollig vocht”, aldus de tegelzetter van dienst.

En zo hebben we alweer iets bijgeleerd daar op de werf van Palto in Oostende.